Welkom in Peru!

Het lijkt alsof we alweer honderden avonturen beleefden sinds de vorige keer dat ik jullie schreef. Onze laatste week in Rurre was heel fijn. We voelden ons goed thuis in Rurre, we werkten al wat minder uren, en de kids speelden graag in de guarderia en op straat met de buurkindjes.
Op een dag nodigde onze collega Amalia ons uit om op bezoek te gaan naar haar Comunidad, een klein dorpje, enkel bereikbaar per boot. Het werd een prachtige ervaring. Een supermooie jungle-achtige plek, waar er 1000en vruchten groeien aan de bomen. Het dorp telt 20 gezinnen en een schooltje. We gingen er zwemmen in een riviertje, lunchten bij Amalia en haar gezin, en dronken kokosmelk vers van de boom aan de andere kant van het dorp. We werden rondgeleid door een jong koppeltje. De jongen was 23, het meisje bleek 12. Dit leek ons op zijn zachtst gezegd eigenaardig, maar is waarschijnlijk niet zo abnormaal in een dorpje als dit. De boottocht terug beleefden we bij zonsondergang. Een verlaten rivier, houten sloep, tussen de groene heuvels, onder een roodgekleurde hemel...PRACHTIG!
Het eind van ons verblijf in Rurre werd enigszins overschaduwd door geldproblemen. Bleek dat we onze Visa-limiet bereikt hadden waardoor we geen centjes meer uit de muur konden halen. De laatste dag moesten we doorkomen met slechts 10 Bolivianos (1,2 Euro). Toen we van plan waren om droge broodjes te eten, kon onze collega Saida het niet langer aanzien. Ze stuurde een mototaxi naar het pension van haar moeder en liet ons een heerlijke maaltijd bezorgen. Gracias Saida!!!
Op zaterdagavond was het tijd om te vertrekken. We namen de nachtbus naar La Paz. Na overleg met de collega's verzekerden we ons ervan dat we bij de meest veilige organisatie zouden boeken. We waren dan ook in afwachting van een soort van luxebus die veiligheid en comfort zou uitstralen. Groot was onze verrassing toen we een krot van een bus toegewezen kregen. Een felgekleurd exemplaar, model uit de jaren '70, vol krassen en deuken en met 50% van de ramen eruit. Op de zijkant stond in grote letters geschreven 'je avontuur begint hier'. :-) Niks was minder waar. We begonnen aan een helse rit van 14u naar La Paz. Het busje haalde maximaal 50 km/u want de weg was niet aangelegd. 14u lang werden we volledig door elkaar geschud. Het leek wel een goedkope lichaams-, hoofd- en nekmassage. Omdat Auke en ik last hebben van reisziekte, hadden we kaartjes gekocht voor helemaal vooraan in de bus, op het 2e verdiep, van alwaar wij een panoramisch zicht hadden op elk van de vele afgronden. De kids sliepen al hobbelend en bobbelend bijna de hele nacht door. Toen de bus stopte bij een winkeltje, stapten de meesten uit om iets te kopen. Wij dus ook. Sam was diep aan het slapen, dus we lieten hem liggen. Ik wachtte bij de bus tot Gijs terug was, zodat Sam niet alleen zou blijven. Toen ik Gijs zag naderen staptje ik zelf ook af, en holde naar het winkeltje om snel rijst te kopen voor Auke, als anti-diarree middel. Op dat moment kwam de bus in beweging, niemand had ook maar 1 woord gezegd en ineens vertrok ie. Gijs liep er naartoe en sprong er nog snel op en riep dat zijn vrouw en dochter nog meemoesten. Na even mopperen stopte de chauffeur en konden wij weer mee. Bijna was Sammie alleen weg geweest :-) Het vrouwtje van de winkel kwam aanhollen met een zakje rijst. Ik kreeg het gratis mee, de Bolivianen tonen soms best veel solidariteit. Een lepel hadden we niet dus Auke at de rijst met haar handen. 24u later kon ik nog steeds rijstkorreltjes terugvinden in mijn en in haar haren. Bij de 2e stop wachtte ik tot Gijs helemaal weer terug was vooraleer af te stappen. Ik moest dringend plassen en hurkte neer achter een muurtje. De laatste spetters vlogen nog in het rond toen ik ineens een bus hoorde optrekken. Alweer werd ik achtergelaten en moest Gijs de chauffeur vragen om mij er nog op te laten. 'Je avontuur begint hier' - dat was helemaal waar!
Uiteindelijk hebben we de rit veilig en wel doorstaan en bereikten we alle vier La Paz. Auke was het laatste half uur wagenziek, en liet dat blijken door 5 minuten na afstappen een flinke plas kots op het voetpad van La Paz achter te laten.
Door de geblokkeerde Visa kaart konden we geen vlucht boeken, en moesten we drie dagen in La Paz blijven. We vonden een leuk hotelletje in een veilige buurt en hingen 3 dagen lang de toerist uit.
NB: terwijl ik dit schrijf, komt er een kleine kolibrie aan de plant naast mij sniffelen. Supermooi om te zien.
Woensdag werd weer een doorreis dag. We stonden op om 5u 's morgens want om 8u vertrok ons vliegtuig naar Lima. Daar aangekomen namen we de taxi naar de bus terminal, waar we om 11u30 op de bus richting Caraz stapten. Deze keer was het wel een easy-peasy rit: luxe bus, aangelegde weg, niemand werd onderweg achtergelaten...ideaal!
Om 22u30 kwamen we aan in Caraz. We namen een mototaxi naar ons hotel en maakten kennis met Luis, onze nieuwe werkgever. Hij lijkt een sympathieke kerel te zijn, doch een beetje gefrustreerd door de lokale cultuur. Hij zit almaar af te geven op vanalles, bijvoorbeeld op de chaos in de straten, iets wat ik net waardeer. Hij is waarschijnlijk een typisch voorbeeld van een rijke, meer ontwikkelde man die zich ergert aan de rest van de bevolking die armer is, minder ontwikkeld en ook minder gemanierd. Hij lijkt me niet gelukkig. Hij is de eigenaar van een supermooi hotel met 9 kamers, 2 livings, een eetruimte, een binnenplein en een tuin voor- en achteraan. Daarnaast bezit hij een lap grond 500m verderop, waar hij een huis aan het bouwen is en een moestuin aan het opstarten is. Zelf lijkt hij niet zoveel te doen. Tot nu toe zagen we hem vooral slapen en af en toe eens een bevel geven aan 1 van de 7 personeelsleden die hier werken. Persoonlijk vind ik zijn manier van communiceren met zijn personeel maar niks. Het is waarschijnlijk beroepsmisvorming, maar ik vind het lastig om zomaar aan te horen. Tegen ons is hij wel heel vriendelijk en gemoedelijk. We krijgen hier een kamer, badkamer met douche met WARM (!!!) water, en ontbijt. In ruil daarvoor werken we 5u per dag, 5 dagen in de week. Gijs zal vooral op de Chakra werken, in de moestuin en bij het bouwen van het huis. Wat ik precies zal moeten doen is nog niet duidelijk. Ik heb er vandaag een 1e shift opzitten, en die was op zijn minst bijzonder te noemen. Morgen wordt er hier een pollada georganiseerd, wat volgens mij een soort van kippenfestijn is, ten voordele van Lina, iemand die hier werkt. Ik heb dus vandaag 5u lang met mijn handen op, rond en in de kippen gezeten. Haartjes moesten ervanaf, organen moesten eruit, nagels moesten ervanaf en wat overbleef moest grondig gewassen worden. Ik ben alvast benieuwd naar wat mij de volgende werkdag te wachten staat.
De kids zitten intussen in bed. Ze slapen in een stapelbed en vinden dat fantastisch. Ze gingen vandaag voor het eerst naar de creche hier. Sam krijste natuurlijk de hele boel bij elkaar dus toen ben ik snel gegaan. 's Middags waren ze toch redelijk enthousiast en in de namiddag waren ze spaanse liedjes aan het zingen.
Daarnet zijn we met zijn allen naar het gimnasio geweest, waar ik dansles volgde terwijl Gijs fitnesste. Auke deed mee met papa, Sam deed mee met mij en deed het best goed. Alweer een nieuwe aanwinst voor balletschool Lunatica. Het was best leuk, dus we denken wel vaker te gaan.
Het voelt enorm goed om weer in Peru te zijn. Vaak weet je niet dat je iets mist, tot het er ineens weer is. Ken je dat?
De prachtige natuur, de groepjes jongeren die 's avonds dansen op de pleintjes, het goedkope leven (8 broodjes voor 0,25 euro!!), de lekkere fruitjes op de levendige markt, de scharrelende straathonden, het gekrioel van de mototaxi's en de voortdurende knallen van vuurwerk. Het voelt allemaal zo vertrouwd aan. De kids genieten, Gijs geniet, ik geniet. Waarschijnlijk is dit hoe geluk aanvoelt.

Tot gauw!

Wij 4