the story continues

Wat ik in ieder geval wilde zeggen.. heel erg bedankt voor alle lieve en fijne reacties! Het is leuk om te schrijven maar nog leuker dat het met enthousiasme gelezen wordt. Heel leuk dat jullie ons volgen en het is een fijne gedachte dat we bij terugkomst niet met onze mond vol tanden hoeven staan als men ons vraagt: ¨en… hoe was het?¨

Ik voel dat onze tijd hier verstrijkt. We hebben nog een paar weekjes te gaan, maar toch keren mijn gedachten vaker terug naar Nederland en België. Verjaardagen en de bruiloft die we missen, kindjes die worden geboren, en als we terug zijn, het werk, het dansen en de cohousing. Ik zou graag hier en daar al een mailtje sturen, maar mijn onhandigheid in het hele computergebeuren verhindert dat. Ik kan niet aan mijn mails omdat de providers stuk voor stuk bang zijn dat ik een bedreiging voor mijn eigen privacy ben. Dan maar even twee maanden geen mails.

In zekere zin worden we allemaal door onze wens naar privacy bedonderd. We schuilen in ons huis en in onze tuin, met liefst een hoge haag er rond. En zelf doe ik niet anders. Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we er niet gelukkiger van worden. Dat onder de noemer van privacy eigenlijk de eenzaamheid naar binnen sluipt.

Vorig weekend zijn we twee daagjes met de tent op stap geweest, als test voor een trektocht van vier dagen. Op 4200 meter hoogte lag er een mooi meer en ons was aangeraden met de auto te stijgen en de volgende ochtend te voet af te dalen. Na een aurorit van twee uur, waren we boven. Sam liet eigenlijk al meteen merken dat hij deze trip maar een slecht idee vond, en Auke was zoals meestal in haar nopjes. Al snel kwamen we er achter dat we sam’s luiers waren vergeten. Daar zit je dan, ijle lucht, koud, een nacht vol ontberingen voor de boeg en het simpele gemak van een verse luier buiten handbereik. Vanuit een of ander onbewust freudiaans principe dat je je dan maar in zeven hellen tegelijk moet storten, zijn we dan ook nog met een bootje het water op gegaan. Het gevolg, iedereen een natte broek. Maar de dag was nog jong, de omgeving was mooi, de zon zou ons wel drogen.

Er was gelukkig nog een parkwachter aanwezig met, in zijn verlengde, een huisje en een kachel. Wel moest er nog hout verzameld en gekapt worden. Als stoere man van het huishouden heb ik die taak met volle enthousiasme op me genomen, met al even stoere hoogteziekte tot gevolg.

Het koken was op zijn minst gezegd charmant. We mochten binnen bij de parkwachter maar Céline wilde er niets van horen: buiten eten en buiten slapen! Anders was het niet echt een goede test. Dus met zijn vieren rond één pan noodles bij ondergaande zon. Sam had inmiddels al twee keer pipi in zijn broek gedaan maar, om het positief te bekijken, de kaka was ons nog gespaard gebleven. Zijn broekje lag voor de haard te drogen, en met de enige pamper die hij had en die intussen al helemaal volzadigd was, gingen wij de nacht in. De belevenisvolle dag was genoeg om de poeters meteen in slaap te laten doezen, maar een knallende koppijn hield mij wakker en ook Céline’s ogen bleven open. Na een tijdje Sam dan toch maar wakker gemaakt om pipi te doen. Hoewel deze machtige jonge krijger uit volle macht zijn blaasspieren aanspande, bleek dat niet voldoende om de psychische barriere van het meekijk-effect teniet te doen. De mannen onder ons kennen dit effect maar al te goed, dus geen kwaad woord over mijn zoon…Hij deed zijn best! Terug in zijn bedje lag deze jongeman zijn schaamte eindeloos te herkauwen, zodoende dat hij zijn slaap niet kon vatten. De kalme stem van zijn vader ten spijt, enkel de liefdevolle knuffels van zijn moeder kregen hem in dromenland. Gek genoeg hebben we het die nacht niet koud gehad. ‘S ochtends was het onvermijdelijke gebeurd, broek nat, onderbroekie nat, kousen nat, slaapzak nat, en matje nat.

Aldus begonnen we aan onze tocht naar beneden. Naar Peruaanse gewoonte hadden we al verschillende dingen gehoord, je kon er twee, drie of vier uur over doen. Sam in de rugzak achterop en Auke flink aan het stappen. Door de vallij heen liep de zandweg naar beneden, met overal kleine paadjes als binnendoorweggetje. Mijn kleine dochter, nog maar vier jaar en toch wilde ze telkens het moeilijkste pad nemen, wat een klimmer. Dat vulde mijn hart met trots. Of begin ik dan op ons pap te lijken, die altijd zegt dat hij trots op ons is, maar eigenlijk bedoelt te zeggen dat ie van ons houdt.

Het werd een lange en zware tocht van 5 uur, met veel binnendoorpaadjes, mooie uitzichten, nog tweemaal een natte broek en al bij al hele flinke poeters. Toch kwamen we tot de conclusie dat we dit de kinderen geen vier dagen mochten aandoen. En dus zou ik de befaamde Santa Cruz trektocht alleen gaan doen.

Eindelijk in het dorpje aangekomen moesten we nog de bus terug vinden. We zagen verderop een boer zijn land bewerken met twee stieren en een ploeg. ¨Ik ga het wel even vragen¨ zei Céline. Met oog op de vele straathonden die daar rondzwierven, vroeg ik of ik niet beter zou gaan. ¨Nee hoor¨ zegt ze. Ze pakt simpelweg een paar stenen van de grond en weg is ze. Een mens zou van minder trots worden.

En dan is het nu tijd voor het echte heldenwerk. Mijn gebroeders scanderen om meer ‘ninja-verhalen’ en na mijn grote mond van de vorige keer kunnen die natuurlijk niet uitblijven.

Ons verhaal begint in een klein gallisch dorpje dat dapper standhoudt tegen… oh nee wacht, dat is een ander verhaal…. We waren geëindigd in Bolivia waar de muggen ons de training verschaften die het een echte ninja betaamd, en met straathonden in het vooruitzicht.

De straathond, zoals vele hem wellicht kennen of niet kennen, is hier een wijdverspreid concept. Op elke hoek van de straat vind men deze terug, al slapend, blaffend, vuilzakverscheurend of simpelweg fornicerend met zijn straathondvriendjes. In drukkere straatjes laten ze de mensen vrij ongemerkt passeren, maar in de kleinere zandweggetjes, met ernaast zandblokkenhuisjes, zijn ze wat reactiever van aard. Als men pech heeft begint de eerste hond in de straat te blaffen en zullen zijn vriendjes verderop in de straat snel volgen. Voor alle duidelijkheid, geen enkele van deze lieftallige viervoeters ligt aan een ketting. Enkel de lucht staat tussen hen en mij in. Het huisje waarin ik dagelijks moet betegelen staat helemaal aan het eind van zo’n straatje.

Toen ik een keer op de fiets ging had ik het al helemaal zitten, een tiental honden die blaffend en grommend achter je aan rennen, het is geen pretje. Tijdens het fietsen heb ik dan toch een hond aan het huilen geschopt en bij mijn afstappen vluchtten ze al snel de weilanden in. Ninja/hondjes 1 -0!

Naar vaders voorbeeld, besloot ik mij te wapenen tegen deze dagelijkse stroom aan blaffende viervoeters. Nadat ik een stok had gevonden die mij toch redelijk stevig leek ging ik naar mijn werkplek. En ja hoor, het eerste hondje begon te blaffen. Hebben zij even pech, dacht ik nog. Met mijn stok drijf ik deze lafaard onder een mototaxi, maar intussen zijn ook de anderen uit hun slaap wakker geschud. Al gaandeweg pik ik nieuwe vriendjes op die hun tanden gewillig van alle kanten laten bekijken. Totdat ik mij omcirkeld zie door acht honden, groot en KLEIN, nog wat aggressiever gemaakt door het roekeloze zwaaien van mijn stok. Bam! Eentje verlaat huilend het slachtveld. Krak! Ook een tweede trekt zich jammerend terug, maar deze heeft mijn stok doen breken. Niet gevreesd: de stok is misschien minder lang, maar wel wat puntiger geworden. Misschien dat zij dit ook zagen, want ze laten me passeren. Ninja/hondjes 2-0 .

Om de waarheid eer aan te doen, moet ik toch ook iets opbiechten. Ik ga sindsdien met een heel klein hartje door dat straatje. Als ik met iemand mee kan lopen: graag… als ik met de auto mee kan: nog beter…Die honden hebben mij geleerd hoe gemakkelijk angst kan omslaan in haat en heel even snapte ik al die vreemdelingenhaat wat beter. Toen ik zei dat ik al de honden wel kapot kon schieten zei Céline dat ze het juist wel mooi vond hoe de honden zich hier in het straatbeeld mengen, vrij, tussen en rond de mensen door. Wel beschouwd ben ik hier dan ook de vreemdeling, en deed mijn wens om de honden dood te doen me plotseling verdacht veel denken aan de bloedige kolonisatie van de Europeanen. Misschien dat het bloed toch gaat, waar het niet kruipen kan.

Intussen heb ik op de Peruanen gelet. Zij besteden simpelweg niet zoveel aandacht aan al dat geblaf. Ook zei iemand me dat de honden nerveus worden als ze iemand met een stok zien. Dat ze bang zijn om ermee geslagen te worden en daardoor aggressief worden. One often meets his destiny on the path he takes to avoid it…( kungfu panda :) ) Sindsdien kijk ik de hondjes niet meer aan, en blaffen ze ook veel minder. Degene die wel blaffen krijgen ook geen bijval als ze zien dat je toch niks doet. Ninja/hondjes = bijna ok

Verder heb ik ondertussen de Santa Cruz tocht gedaan. Diegene waarvan meerdere mensen zeiden dat het het mooiste was dat ze ooit hadden gezien, diegene die ik zeven jaar geleden niet had kunnen doen door een verstuikte enkel en eigenlijk diegene waarom we een vrijwilligersproject hier in Caraz doen. Rust, natuur, bergen, trekking en een paar dagen weg van verantwoordelijkheden,. Allemaal dingen die me aanstaan. De meeste mensen doen het in vier dagen, sommigen doen het in drie dagen. Dat was ook mijn plan. De eerste dag begon prachtig, om de honderd meter werd ik overvallen door de schoonheid en sfeer van de omgeving. Elke keer heb ik dan even staan genieten. Zo doe ik er vast vier dagen over, dacht ik, maar het kon me niet schelen. Ik kreeg tranen in mijn ogen van geluk. En zo liep ik de middag in. Ik wilde stappen tot het donker was om wat tijd in te halen maar ik werd overvallen door een heftige regenbui en moest snel mijn tent opzetten. Daarin ben ik beginnen koken, terwijl ik de bliksem hoorde naderen. Zij die onweer in de bergen hebben meegemaakt, weten wellicht hoe ik me heb gevoeld. Super kwetsbaar, eigenlijk onder de blote hemel op een dun stofje na, hoor je het bulderen. Flits…1..2..3.. krak!: 1 kilometer van mij vandaan. Flits 1..2.. krak! 600 meter van mij vandaan. Flits! Krak! F*ck! Het buldert en even ben ik bang dat de rotsen naar beneden komen. Het is vast door de echo, denk ik dan. En dat blijkt het dan ook te zijn, er komt niks anders op mij afgedonderd dan dikke regendruppels. Mijn welverdiende rust kan beginnen.

De volgende dag moet ik het hoogste punt over (4700m). Ik besluit met het eerste licht te beginnen lopen, zodat ik niet in die hoogte moet slapen. Naarmate ik hoger kom wordt het landschap ook eentoniger en blijft er niet veel anders over dan het gewicht van mijn rugzak en het geluid van mijn ademhaling.

De top was, zoals een top hoort te zijn, genieten van de vergezichten en berustend bijkomen van de klim. Ik eet ook wat en spreek met de reizigers die van de andere kant komen. Eigenlijk begint haast iedereen vanuit de andere kant. Het startpunt ligt 800m hoger, dus is het wat toegankelijker. Ze vertellen dat ze er twee dagen over hebben gedaan om op de top te komen, 9 uur stappen in totaal. ¨9uur!!¨ denk ik bij mezelf, ¨dalend lukt mij dat vast in 6 uur¨ Dat is nog even doordoen tot de nacht valt en met een beetje geluk kan ik Céline en de kids dan vanavond verrassen. En zo geschiedde het. De berg afgehold, de vallei doorgestapt, het prachtige dorpje op het einde voorbij gesneld in de hoop nog vervoer terug te vinden. Alle dorpelingen die ik tegen kwam boden mij een slaapplek aan voor de nacht. ¨je gaat nooit geen vervoer terug hebben vanavond¨, ¨Morgenmiddag is er pas de eerste auto hier, blijf toch slapen¨. Ik ben graag even weg van het gezin, maar ik kom eigenlijk ook veel te graag terug, als een paard zijn stal ruikt… en dus stapte ik door. Bijna donker en helemaal uitgeblust kwam ik in het dorpje vanwaar er auto’s kunnen komen. Was ik er een minuutje later geweest, dan had ik daar moeten blijven slapen en was ik toch drie dagen weg geweest. Maar voor slechts 4 euro mocht ik meerijden met twee Peruanen, die toevallig in de buurt van Caraz moesten zijn, de kans daarop was eigenlijk nihil. Drieeneenhalf uur later stond ik weer op de stoep van ons hotel.
Einde.